Op een gegeven moment was het zover dat de nieuwe thriller Bescherming voor mijn gevoel bijna “klaar” was. Ongeveer een derde was helemaal klaar, aan de rest moest nog (flink) wat geschaafd worden.

Gezien de ervaringen met mijn eerste thriller (De Samenkomst) – twee jaar leuren bij uitgevers –  leek het verstandiger om nu voor een andere aanpak te kiezen. Ik zou ditmaal een agent benaderen, die heeft iets meer ingangen bij uitgeverijen en daardoor veel meer kans op succes.

Mijn keuze was gevallen op een agent waarvan ik op Facebook vele foto’s van champagne drinkende schrijvers en hun nieuwe uitgevers voorbij zag komen. Nu drink ik zelf geen champagne maar met een glaasje suikervrije cola kun je ook prima toosten op het zojuist ondertekende contract, toch? Op de website van de agent stond vermeld dat ik een gedeelte van het manuscript kon insturen. Het kon wel enkele maanden duren voordat ze met een reactie konden komen. Geen probleem, ik zou de pagina’s insturen die al “klaar” waren, dan had ik voldoende tijd om aan de rest van het manuscript te werken. Zo gezegd, zo gedaan…

Begin februari (2022) heb ik de pagina’s (digitaal) ingestuurd, samen met de synopsis, persoonsbeschrijvingen en wat de agent nog meer wilde weten. Al met al een aardig pakket.

Eind februari kreeg ik het bericht dat de informatie niet goed ontvangen was, of ik het nog een keer wilde sturen. Geen probleem, kan gebeuren.

Begin augustus (!) nog steeds geen reactie mogen ontvangen. Toch maar een mailtje gestuurd naar degene die mij in februari gevraagd had om de informatie nog een keertje te sturen. Geen reactie…

Begin september was ik klaar met het hele manuscript maar helaas nog steeds geen enkele reactie van de agent. Ik begon een beetje moedeloos te worden en besloot om toch maar zelf weer de boer op te gaan en heb een paar uitgeverijen benaderd.

Eind november begon ik een beetje (heel veel) boos te worden op de agent. Ik bleef maar denken aan zoveel onbeschoftheid. Dat ze mijn manuscript niet goed genoeg vinden, dat kan, maar als een simpel afwijzingsbriefje nog te veel moeite is…

Ik besloot er nog een (vriendelijk) mailtje aan te wijden waarin ik mijn ergernis over de gang van zaken zou spuien. Ik zou het mailtje richten aan de eerder genoemde contactpersoon. Maar eerst wilde ik weten met wie ik nu eigenlijk te maken had: even googelen. Lang verhaal kort: de beste man bleek sinds 1 augustus niet meer bij het agentschap werkzaam te zijn. Dat verklaarde waarom ik begin augustus geen antwoord van hem kreeg…

Ik stuurde mijn mailtje naar het algemene emailadres van de agent met het verzoek of er daar iemand werkzaam was die iets kon zeggen over mijn manuscript.
En zowaar binnen een week kreeg ik antwoord: “Sorry. Druk, druk, druk. Bovendien doen we bijna geen thrillers meer, die zijn moeilijk te plaatsen”.
Daar heb ik dus bijna tien maanden op gewacht. Mijn vertrouwen in de mensheid heeft weer een flinke deuk opgelopen.